De politieke stilstand in Brussel kost u geld – niet de politici
Opiniestuk gepubliceerd in De Standaard op 18/12/2025
Sinds juni 2024 zetelen de 89 Brusselse volksvertegenwoordigers opnieuw in het parlement. Ze kwamen samen zoals het hoort: op de derde dinsdag na de verkiezingen. Maar sindsdien blijven fundamentele stappen uit. Een regering is er nog steeds niet. Er is geen meerderheid gevormd. Geen beleidsplan. Geen begroting. En dus ook: geen verantwoordelijkheid.
Toch draait het parlement. De debatten gaan door, de commissies vergaderen. En de maandelijkse vergoedingen worden netjes gestort: zo’n 7.000 euro netto, aangevuld met extra’s voor wie een bijzondere functie bekleedt. Die financiële continuïteit contrasteert pijnlijk met de politieke leegte. Want beslissingen nemen – over energie, mobiliteit, huisvesting of armoedebestrijding – kunnen de volksvertegenwoordigers zonder regering niet. En wie voorstelt om de vergoedingen tijdelijk te koppelen aan aanwezigheid of aan daadwerkelijke beleidsimpact? Die voorstellen verdwijnen stilletjes in commissies. Een kleine verplichte loonsverlaging wordt dan in de media verkocht als een blijk van verantwoordelijkheidszin, terwijl ze wettelijk verplicht is en amper voelbaar.
Wat is de boodschap aan de Brusselaar? Dat politieke stilstand uw probleem is, niet dat van hen. Dat er wel vergaderd kan worden zonder regeren. Dat het mogelijk is om structurele problemen maandenlang te laten etteren zonder electorale of financiële gevolgen.
Intussen staat de stad stil. Grote investeringsdossiers blijven geblokkeerd: Metro 3, de heraanleg van het Meiserplein, structurele renovatiepremies – allemaal vast in een politiek vacuüm. Organisaties wachten vergeefs op subsidies. Werkzekerheid in de sociale sector brokkelt af. De administratie werkt met noodkredieten op basis van de uitgaven van vorig jaar. Nieuwe impulsen? Nul.
Wat deze situatie extra wrang maakt, is dat er géén systeemfout hoeft te zijn. Natuurlijk is België institutioneel complex. Natuurlijk spelen er communautaire gevoeligheden. Maar het zijn niet de structuren die vandaag falen – het zijn de mensen erin. PS wil niet met N-VA. Open VLD wil niet zonder N-VA. CD&V eist een ministerpost. Team Fouad Ahidar wordt uitgesloten. Het resultaat: politieke patstelling, gevoed door ego’s en veto’s, terwijl de stad wacht. Niet op structuren. Op leiderschap.
En dan het meest cynische aspect: vervroegde verkiezingen zijn uitgesloten. Het Brussels parlement kan wettelijk niet ontbonden worden vóór het einde van de legislatuur. De parlementsleden kunnen dus rustig blijven zitten tot 2029, betaald door de belastingbetaler, zonder dat ze hun voornaamste opdracht vervullen: besturen.
Een mandaat als volksvertegenwoordiger is geen statussymbool, maar een opdracht. De huidige houding van het parlement – vergaderen zonder verantwoordelijkheid – is een regelrechte kaakslag voor de Brusselaar die elke dag de gevolgen voelt van politieke stilstand. En de prijs die we betalen is niet alleen economisch of sociaal. Het is een sluipende erosie van het vertrouwen in de democratie zelf.
Louize Hannah Knops – doctoraatsstudente arbeidsrecht, BruCeL, Vrije Universiteit Brussel
